końcówka jest tym etapem partii, w którym chodzi o przekształcenie w wygraną przewagi zdobytej w grze środkowej albo już w debiucie.
Najnowsze artykuły
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Paul Keres
1
8,4/10
Pisze książki: hobby
Ten autor nie ma jeszcze opisu. Jeżeli chcesz wysłać nam informacje o autorze - napisz na: admin@lubimyczytac.pl
8,4/10średnia ocena książek autora
10 przeczytało książki autora
2 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Przyznać wypada, że z czysto technicznego punktu widzenia końcówki wydać się mogą mniej ciekawe od studiowania teorii debiutowej czy też str...
Przyznać wypada, że z czysto technicznego punktu widzenia końcówki wydać się mogą mniej ciekawe od studiowania teorii debiutowej czy też strategii gry środkowej.
1 osoba to lubiTypowa partia szachowa zazwyczaj składa się z trzech faz: debiutu, gry środkowej oraz końcówki.
1 osoba to lubi
Najnowsze opinie o książkach autora
Końcówki szachowe Paul Keres
8,4
Partia szachowa dzieli się na debiut, grę środkową oraz końcówkę. O ile dwie pierwsze doczekały się mnóstwa opisów i analiz końcowa część partii bywała z reguły traktowana jako zło konieczne... Książka Paula Keresa to najlepsza publikacja w języku polskim jaką czytałem. Jest kompleksowa i wszechstronna, omawia zarówno proste sytuacje hetman z królem kontra samotny król , jak i dużo bardziej złożone pozycje gdzie asymetryczność dotyczy zarówno ilości pionów jak również rodzaju i ilości lekkich figur. Dwa skoczki z królem kontra król i pion, goniec z pionem i królem kontra król itp. Książka jest podzielona na rozdziały a stopień trudności ewoluuje przechodząc od najprostszych układów przeznaczonych dla początkujących aż po coraz bardziej zawiłe pozycje. Dodatkowym atutem tego tytułu jest fakt, że nie sposób odłożyć go na półkę po jednorazowej lekturze , ilość analiz i materiału jest tak pokaźna, że można ciągle na nowo wracać do pewnych niuansów i za każdym razem nauczyć się czegoś nowego. Gorąco polecam , to najlepsze omówienie tych zagadnień z jakim miałem styczność.
Końcówki szachowe Paul Keres
8,4
Wartościowa i poważna pozycja dla każdego szachisty aspirującego do grania w turniejach, czy profesjonalnych czy też amatorskich bądź "kurnikowych" rozgrywkach. Za często skupiamy się na debiutach i wypracowaniu przewagi, a potem mamy trudność z tym, żeby ją wykorzystać i doprowadzić do wygranej partii. „Końcówki szachowe” Keresa są odpowiedzią na tą niedogodność.
„Końcówki szachowe” Paula Keresa, estońskiego (radzieckiego?) arcymistrza szachowego zwanego „Księciem Szachów” jest książką napisaną w 1974 roku (rok przed śmiercią Keresa),a więc opiera się na całym jego olbrzymim doświadczeniu i wiedzy o tym, czym są szachy i jak je ugryźć, by nie połamać sobie zębów o szachownicę.
Nie jest tylko i wyłącznie dla graczy zawodowych, gdyż amatorzy też mogą w pełni z niej korzystać. Lektura jednak wyraźnie nie dla każdego. Typowo ukierunkowana na szachistów z uwzględnieniem wyższego poziomu zaawansowania w sztuce wojny szachowej, niż grających zgodnie ze stwierdzeniem „znam się na szachach bo wiem jak chodzą figury”. Skupia się na omówieniu strategii w końcowym etapie partii szachowej, przy czym (logiczne, Watson!) analizuje najważniejsze rodzaje, a nie przedstawia gotowych rozwiązań (co jest, na przykład, charakterystyczne dla debiutów) chociaż przedstawia przykłady na podstawie analizy partii.
Pisząc o książce wypada wspomnieć o autorze, by nadać wagę zaletom pozycji. Więc za wikipedią wybrane i istotne z perspektywy szachowej informacje:
„Pierwszy tytuł mistrza Estonii zdobył w 1935 roku, kolejne w latach 1942, 1943, 1945 i 1953. W okresie międzywojennym grał na I szachownicy reprezentacji Estonii na szachowych olimpiadach w Warszawie (1935),Monachium (nieoficjalna, 1936),Sztokholmie (1937) i Buenos Aires (1939). Pomiędzy 1952 a 1964 siedmiokrotnie reprezentował Związek Radziecki na turniejach olimpijskich. Łącznie rozegrał 141 partii, w których zdobył 107 pkt. W swoim dorobku posiadał 15 medali: osiem drużynowych (7 złotych i brązowy) oraz siedem indywidualnych (5 złotych, srebrny i brązowy)”.
Dodam jeszcze na marginesie, że Keres należy(-ał?) do grupy ”trójek” w liczbie Morphy’ego.
PS Książka zagościła na mojej półce dzięki uprzejmości Wydawnictwa RM